سر گشته ای به ساحل دریا،
نزدیک یک صدف،
سنگی فتاده دید و گمان برد گوهر است !
***
گوهر نبود - اگر چه - ولی در نهاد او،
چیزی نهفته بود، که می گفت ،
از سنگ بهتر است !
***
جان مایه ای به روشنی نور، عشق، شعر،
از سنگ می دمید !
انگار
دل بود ! می تپید !
اما چراغ آینه اش در غبار بود !
***
دستی بر او گشود و غبار از رخش زدود،
خود را به او نمود .
آئینه نیز روی خوش آشنا بدید
با صدا امید، دیده در او بست
صد گونه نقش تازه از آن چهره آفرید،
در سینه هر چه داشت به آن رهگذر سپرد
سنگین دل، از صداقت آئینه یکه خورد !
آئینه را شکست !
فریدون مشیری
محمد
پنج‌شنبه 22 اردیبهشت‌ماه سال 1390 ساعت 09:53 ق.ظ
سلااااااااااام
آفرین به این انتخاب (فریدون مشیری) واقعا زیبا بود.
سلام
واقعا شعرت قشنگ بود.
محمد جان خواستم بگم که من خیلی به حرفات فکر کردم و اینکه جواب داد
مرسی که راهنماییم کردی خبرهای خوبم خیلی بیشتر از بدها بود.